Mijn liefde bevrijden
Ik ben bereid om werkelijk te scheiden van mijn oude relatie met de moeder van mijn kinderen. Om mezelf vrij te laten in een ruimte voor iets nieuws.
Ik heb laatst mogen voelen in de pijn van onbeschikbaar zijn voor mijn verlangen om een nieuwe diepere liefdes relatie met een vrouw aan te gaan.
Ik zie dat ik niet beschikbaar ben en een plek reserveer voor een verborgen angst en een diep verlangen.
Het heeft met gehechtheid te maken aan een oud beeld dat weigert te geloven dat er een scheiding tussen mij en mijn ouders heeft plaats gevonden. Maar ook tussen mij en de moeder van mijn kinderen.
Een valse hoop die in verbeelding de realiteit ontkent. Een ruimte waarin ik verlang om veilig te zijn. Waarin ik de ander verantwoordelijk maak om zich in te spannen om dit droombeeld, waarin ik me veilig waan, te verwezenlijken.
Ik zie een kinderlijke angst om mijn gezin, mijn verbinding met de bron kwijt te raken. Ik zie een diep verlangen om heel te zijn en niet langer afgescheiden. Er is leeft een terugkomend gevoel in mij dat verbonden is met een euforisch verlangen “En dan komt het toch nog allemaal goed”
Ik zie een behoeftigheid, een leegte in mij, die ik wil opvullen. Met iets dat ik buiten mezelf zoek dat mij afhankelijk maakt. Waar ik tegelijk trouw en loyaal aan wil blijven, waar ik aan wil bewijzen dat ik het waard ben. Ik wil ontvangen worden, goedkeuring en erkenning krijgen.
Het is een beperkende gedachte en beeld van mezelf, kinderlijk klein. Smachtend naar de voeding van aandacht, aanraking en koestering.
Ik wens mij vrij te maken in dit beeld en mezelf te verruimen zodat ik beschikbaar ben om vanuit een steviger gegrond vertrouwen in mijzelf een nieuwe liefdes verbinding met een vrouw aan te kunnen gaan.
Boven alles besef ik dat ik mijzelf mag ontvangen in wie ik ben, mijzelf de toestemming mag geven om in de ontspanning van mijn lijf te rusten. In het vermogen van zelfacceptatie.
In mijn authentieke daadkracht om te kiezen voor steun en toegang tot liefde in overvloed.
Voorbij de overtuiging dat mij iets ontnomen is waar ik recht op heb en waar ik voor moet vechten om het terug te krijgen.
In mijn verlatingsangst zie ik een fundamenteel betwijfelen of ik durf te vertrouwen in mijn eigen autonome potentieel. Het voedt de angst dat ik mezelf verlaat en niet durf te blijven.
In mijn bindingsangst zie ik een fundamenteel betwijfelen of ik werkelijk in verbinding met mijzelf kan zijn en hier in alle fysieke en emotionele sensaties durf te blijven.
Mijn intentie is helder.
‘Ik ervaar steun in, toegang tot en beschikking over mijn vrije potentieel’.
Voor nu verblijf ik in verwondering waar mij dit gaat brengen. In ieder geval veel dichter bij mezelf.
Sascha van Ras
